De Uil en het Meisje

Ze was zo moe van alles.
Niet lichamelijk, maar vanbinnen.
De constante prikkels, de druk om te presteren, het gevoel dat ze altijd aan moest staan. Iedereen leek te weten waar ze

naartoe gingen — behalve zij. Terwijl anderen hun leven uitstippelden, zat zij vast in vragen die niemand leek te begrijpen.

Op een avond, toen het allemaal te veel werd, trok ze haar jas aan en liep ze het bos in. Geen doel, geen route.

Alleen de behoefte om even te ontsnappen aan de wereld.

De lucht was koel en de wind zacht. Het bladerdek boven haar hoofd filterde het maanlicht in dansende patronen op het pad.

Alles voelde anders in het donker, stiller… echter.

Toen hoorde ze het.
Een diepe, ritmische roep.
"Oehoe... Oehoe..."

Ze bleef staan. Iets in dat geluid raakte haar. Het was alsof het haar opriep — niet met woorden, maar met trilling, met

betekenis. En daar, in de oude eik, zat hij: een uil, groot en krachtig, met ogen die haar leken te zien zoals ze werkelijk was.

Niet het masker dat ze droeg, maar wat daaronder lag.

Ze keek omhoog.
Hij keek terug.
En in die stilte gebeurde er iets. Geen magie zoals in sprookjes. Maar een verschuiving. Een herinnering.

“Jij voelt veel, omdat je gemaakt bent om te voelen,” leek hij te zeggen.
“Wat jij ‘te veel’ noemt, is in waarheid jouw kracht.”

Ze zakte neer op een boomstronk. Niet om te mediteren, niet om iets te doen — maar gewoon om te zijn.

En de uil? Die bleef. Zijn aanwezigheid was genoeg. Hij stelde geen vragen, gaf geen antwoorden. Maar alles in hem ademde

rust. Aanwezigheid. Aanvaarding.

Toen ze uiteindelijk opstond om terug te keren naar huis, voelde ze het verschil. De wereld was niet veranderd.

Maar zij had iets herinnerd. Dat ze niet stuk was. Niet zwak. Alleen afgestemd op iets diepers.

Sindsdien ziet ze ze vaker — niet alleen uilen, maar ook katten die haar aankijken met een zekere wijsheid, honden die

stil tegen haar aan komen liggen, een vogel die vlak voor haar neerstrijkt en even blijft. Dieren die haar iets vertellen

zonder geluid. Zonder oordeel.

Wijsheid komt niet altijd als woorden.

Soms komt het als een blik.
Een gevoel.
Een aanwezigheid die je herinnert aan wie je werkelijk bent.

Dieren weten.
Ze voelen je aan op zielsniveau.
En als je bereid bent om stil te worden, écht stil — dan spreken ze tot je.
Niet met taal, maar met waarheid.

Heb jij ook weleens het gevoel dat een dier jou iets wilde vertellen? Of dat je hond, kat of paard méér weet dan je denkt?

Zou je willen gaan luisteren? Laat je raken, verwonderen en herinneren… 🐶🐱🐴